ആനിയമ്മയും ഹാജിയാരും 1

‘അയ്യോ വേണ്ട, പകല് വേണ്ട’ ഞാൻ അറിയാതെ പറഞ്ഞു പോയി. ‘എന്ന ഇപ്പൊ വരട്ടെ’ അയാൾ ചോദിക്കുന്നത് കേട്ട് ഞാൻ പകച്ചു.’ ഇപ്പോഴോ’? ഞാൻ ചോദിച്ചു. ‘അന്നെ പണ്ണാൻ പൂതി കേറിയ എന്താ ചെയ്യാ എന്റെ മോളെ, ഇപ്പൊ നീ വിളിച്ചാലും ഞാൻ വരും’. ‘ഇപ്പൊ വേണ്ട പുലർച്ചെ ഒരു അഞ്ചു  മണിയാവുമ്പോ വരവോ, വീട്ടിലേക്കു അല്ല, തോട്ടത്തിന്റെ പിന്നിൽ റബര് ഷീറ്റ് വെക്കാന് ഒരു ചായ്പുണ്ട്. ഞാൻ രാവിലെ ഷീറ്റു അടുക്കാൻ വരും.വീടിന്റെ അപ്പുറത്തെ വഴിയിന്നു കാണാൻ പറ്റും. വണ്ടി ദൂരെ പാർക്ക് ചെയ്തിട്ട് നടന്നു വന്ന മതി. എനിക്ക് പേടിയാ’. ഞാൻ ഇത്രയും എങ്ങിനെ പറഞ്ഞു തീർത്തു എന്ന് എനിക്ക് തന്നെ വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റിയില്ല. ‘ഞാൻ വരും നാലരക്ക്  മണിക്ക് വരും  ഇജ്ജ് വരോ,’? ഹാജിയാർ ചോദിച്ചു. ‘ഞാൻ വരും, ഞാൻ നടന്നു വരുന്നത് കണ്ടിട്ട് പിന്നാലെ വന്ന മതി’ . ഞാൻ പറഞ്ഞു. അതും പറഞ്ഞു ഫോൺ വെച്ചു ഞാൻ നെഞ്ചത്ത് കൈ വെച്ചു. അപ്പോഴും അത് പെട പെട എന്ന് പെടക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. അഞ്ചു മണി ആവാൻ ഇനിയും എത്ര മണിക്കൂർ. ഞാൻ തിരിച്ചു ബെഡ്‌റൂമിൽ ചെന്നു കിടന്നു. അച്ചായൻ നല്ല ഉറക്കം. എനിക്ക് എന്തോ ധൈര്യം വന്ന പോലെ. അച്ചായൻ തിരിഞ്ഞു കിടന്നു ഉറങ്ങുവാന്. കുറെ കാലമായിട്ടു ഇങ്ങിനെ ആണ്. ഒന്ന് കെട്ടിപിടിക്കുക പോലുമില്ല. സമയം ഇഴഞ്ഞു നീങ്ങുന്ന പോലെ തോന്നി. എപ്പോഴോ ഞാൻ ഇടയ്ക്കു ഉറങ്ങി പോയി. ഇടിവെട്ട് പോലെ ഉള്ള ശബ്ദം കേട്ടാണ് ഞാൻ എഴുന്നേറ്റത്. സമയം നാലേമുക്കാൽ. പുറത്തു തകർത്തു മഴ പെയ്യുന്നു. അച്ചായൻ അപ്പോഴും നല്ല ഉറക്കമാണ്. ഞാൻ എഴുന്നേറ്റു അടുക്കളയിൽ ചെന്നു. ഒരു കുട എടുത്തു അടുക്കള വാതിൽ തുറന്നു പുറത്തേക്കു നടന്നു. നേരം വെളുത്തു തുടങ്ങുന്നതേ ഉള്ളു. മഴയത്തു കുടയും പിടിച്ചു റബര് മരങ്ങളുടെ ഇടയിൽ നടക്കുമ്പോൾ ചെറിയ പേടി തോന്നി. ചായ്പ്പിന്റെ വാതിൽ തുറന്നു അകത്തു കയറി.വാതിൽ ചാരി വാതിലിന്റെ വിടവിലൂടെ പുറത്തേക്കു നോക്കി. പെട്ടന്ന് തന്നെ ഒരു ആൾ മഴയത്തു നനഞു നടന്നു വരുന്നത് കണ്ടു.