Posted by ഡോക്ടറെ പോയി കണ്ടപ്പോൾ കാൻസറിന്റെ ആദ്യ ഘട്ടം ആണ് ചികിത്സിച്ച് ഭേദമാക്കാൻ സാധിക്കും എന്നാണ് പറഞ്ഞത്, പക്ഷെ അതിന് വലിയ ഒരു തുക ചിലവാകും.കള്ളന്റെ കുടുബത്തെ ആര് സഹായിക്കാൻ,സഹായിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു വന്നവരോ തെറ്റായ ഉദ്ദേശത്തോടെ ആണ് എന്നെയും ഉമ്മയെയും സമീപിച്ചത്.ജീവൻ പോയാലും മാനം വിറ്റു ജീവിക്കണ്ട ആവിശ്യം ഇല്ല എന്ന് ഉമ്മ അവരുടെ മുഖത്ത് നോക്കി പറഞ്ഞു.അങ്ങനെ ഇരിക്കുമ്പോഴാണ് ഇപ്പം ഇവിടുന്നു പോയ ആൾ ഇക്കയെ വന്നു കണ്ടു കാര്യം പറഞ്ഞാൽ എന്തെങ്കിലും സഹായം ചെയ്തു തരും എന്ന് പറഞ്ഞത്.
ഇത്രയും പറഞ്ഞു ഒരു ദീർഘ നിശ്വസം എടുത്ത് കണ്ണുനീർ തുടച്ചു എന്നെ നോക്കി നിന്നു.അവൾ പറയുന്നത് കേട്ട് സത്യത്തിൽ എന്റെ കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണുനീർ പൊഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഇത് വരെ ഒരു പെണ്ണിനോടും തോന്നാത്ത അനിർവചനീയമായ ഒരു വികാരം അതാണ് ഇവളെ കണ്ടതു മുതൽ എന്റെ മനസ്സിൽ ഉടലെടുത്തിരുന്നത്.എന്ത് കഷ്ടതകളിലൂടെ ആയിരിക്കണം ഇവൾ ഇത്രയും കാലം ജീവിച്ചിരുന്നത് എന്ന് ഞാൻ ആലോചിച്ചു.മാനത്തിന് സ്വന്തം അമ്മയുടെ ജീവനെക്കാൾ മൂല്യം കല്പിച്ച ഒരു പെണ്ണിനെ എന്റെ ജീവിതത്തിൽ ഞാൻ ആദ്യമായി കാണുകയായിരുന്നു.എനിക്ക് അവളോട് ഒരു സ്ത്രീയോടും തോന്നാത്ത സ്നേഹവും ബഹുമാനവും ഒക്കെ തോന്നി.മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരി വരുത്തി ഞാൻ അവളോട് ചോദിച്ചു.
ഞാൻ:എന്താ എന്നെ വിളിച്ചത് ഇക്ക എന്നോ?
അവൾ:ക്ഷമിക്കണം സാര്‍ ,അറിയാതെ പറഞ്ഞു പോയതാ…
ഞാൻ:കുഴപ്പമില്ല എന്നെ അങ്ങനെ തന്നെ വിളിച്ചാൽ മതി,എനിക്ക് ആ വിളി ഇഷ്ടമായി.