നീലിമയ്ക്ക് നല്ല സങ്കടം തോന്നി. കിച്ചുവിന് മുന്നല് വെച്ച് ശശാങ്കന് അങ്ങനെ പറഞ്ഞതില് അവളാകെ സങ്കടപ്പെട്ടു. ബാലേട്ടനെ വിളിച്ചു പറഞ്ഞാലോ എന്ന് കരുതി അവള് ഫോണ് എടുത്തു.
ഫോണ് എടുത്തതും അതിലേക്ക പടനിലത്തുനിന്ന ഭാനുമതിയുടെ കോള് വന്നു.
‘മക്കളിവിടുണ്ട്… ഗൗരിക്കുട്ടിക്ക് ഒരുവഴുക്കുമില്ലടീ…”
”അമ്മേ ആ കുരുത്തക്കേടുകളെ രണ്ടിനെം നോക്കിക്കോണേ,,,”
”ജീവയും കേളുവും ആണോ രണ്ടും ചോറുണ്ടിട്ട് കേറിക്കിടന്ന് ഉറക്കമമായി…”
‘ഉറക്കമോ… ഇവിടെ പകല് ഉറങ്ങാത്ത പിള്ളേരാ…”
‘സദ്യയുണ്ടാല് ആരാ നീലിമേ ഉറങ്ങാത്തത്,,,”
”ശരിയമ്മാ ഞാന് പിന്നെ വിളിക്കാം…” നീലിമ ഫോണ് സിങ്കിന് മുകളിലുള്ള തട്ടിലേക്ക് വയ്ക്കാന് ആഞ്ഞപ്പോള് പിന്നില് നിന്നൊരു ശബ്ദം. തിരിഞ്ഞുനോക്കിയതും ശശാങ്കന് നീലിമയെ പിന്നില് നിന്ന് പൂണ്ടടക്കം പിടിച്ചു.
കളരിവിദ്വാനായ ശശാങ്കന് നീലിമയെ ശരിക്കും പൂട്ടിക്കളഞ്ഞു.
നീലീമ കുതറിമാറുവാന് പരമാവധി ശ്രമിച്ചു. പക്ഷെ നടന്നില്ല. അവളുടെ ഉരുണ്ടു വിടര്ന്ന കുണ്ടികളിലേക്ക് അയാളുടെ വയസ്സന് കുണ്ണകുലച്ച് കുത്തിക്കയറുകയായിരുന്നു.
നീലീമ കേണുപറഞ്ഞു.
”വേണ്ടണ്ണാ വേണ്ട… ബാലനെ ഓര്ത്ത് വേണ്ട.. വേണ്ടണ്ണ വേണ്ട….”
”നീ അതൊന്നും ഓര്ക്കണ്ട നീലിമേ,…”
”വേണ്ടണ്ണാ വേണ്ട…” നീലിമ അത് മാത്രം പറഞ്ഞ് ഏങ്ങി കരയുവാന് തുടങ്ങി.
ശശാങ്കന് അങ്ങനെ തന്നെ പിന്നിലൂടെ പിടിച്ച് അവളെ നടത്തിച്ച് കിടപ്പറയില് കട്ടിലില് കൊണ്ടിട്ട് അവളുടെ മുകളില് കിടന്നു. നീലിമ കമഴ്ന്നു ശശാങ്കന് അവളുടെ മുകളില് കമിഴ്ന്നുമാണ് കിടക്കുന്നത്.
നീലിമ ഏങ്ങലടിച്ച് കരയുകയാണ്.
‘ശശാങ്കന് അവളുടെ കണ്ണുനീര് ഇടതുകൈകൊണ്ട് തുടച്ചു.