ഞാനും എന്റെ മോനും അവന്റെ ഫ്രണ്ടും [ഹസ്ന]

എന്റെ കണ്ണുകൾ നിറഞ്ഞൊഴുകി എനിക്ക് നെഞ്ചുനീറുന്നതുപോലെ തോന്നി.
അത് കണ്ടില്ലെന്നു വച്ചു കടന്നുകളയാൻ വയ്യ. എന്തു ചെയ്യാം എന്ന് ചിന്തിച്ചു.

പിന്നെ എന്റെ റൂമിൽ എത്തി കണ്ണിൽ നിന്ന് വെള്ളം ധാര ധാരയായി ഒഴുകി കൊണ്ടിരിന്നു. വിങ്ങിപ്പൊട്ടുന്ന മനസ്സും മായി ഞാൻ ബെഡിൽ കിടന്നു പുളഞ്ഞു. തലയിണ മുറുകെ പിടിച്ച് വേദന പല്ലുകൾ കൊണ്ട് ഞാൻ മനസ്സിൽ ആയത്തിൽ പതിഞ്ഞ വേദന കടിച്ചമർത്തി .കണ്ണിൽ ഇരുട്ട് കയറുന്ന പൊലെ എനിക്ക് തോന്നിത്തുടങ്ങി.

പുറത്തു തകർത്തു മഴ പെയ്തു കൊണ്ടൊരിക്കുന്നു… സ്ഥിരതയില്ലാത്ത ഇടവിട്ട് പെയ്യുന്ന മഴ മണ്ണിനെയും അന്തരീക്ഷത്തെയും ഒരുപോലെ തണുപ്പിച്ചു പക്ഷെ എന്റെ മനസ് മാത്രം കലങ്ങി നിന്നു.

“ശ്ശേ എന്താ ഈ എന്റെ മോൻ കാണിക്കണേ”.

കരയാൻ അല്ലാതെ എനിക്കു എന്തു പറ്റും ഇക്കാനോട് പറയാൻ എന്തോ ഒരു പേടി.. ചിലപ്പോൾ ഞാൻ അവനെ കൊഞ്ചിച്ചു വഷളാക്കിയതാണെന്നേ എല്ലാവരും പറയും ചിലപ്പോൾ ഇക്ക പോലും….

കുറച്ചു നേരം അവിടെ കിടന്നു….

കാർമേഘം മാറി, ഇരുൾ മാറിത്തുടങ്ങി, തെളിഞ്ഞ ആകാശം പോലെ തെളിഞ്ഞ മനസ്സോടെ അവനെ സ്നേഹിക്കണം.
അവന്റെ തെറ്റ് പയ്യെ പറഞ്ഞു മനസ്സിൽ ആക്കി അവനെ തെറ്റിൽ നിന്ന് മാറ്റിയെടുക്കണം..

‘അവൻ മാറുന്നത് വരെ അവനെ കൂടുതൽ ശ്രദിക്കണം ആ നാൾ വരെയും അവനിൽ നിന്നും സ്വയമൊളിച്ചു മാറിനിൽക്കണമെനിക്ക്…!!!!’