പക്ഷെ അൻഷുലിനെ കാണാനെന്ന കാരണം പറഞ്ഞ് ജയരാജ് അടുത്ത ദിവസം വീണ്ടും സന്ദർശിച്ചു. സ്വാതിയുമായി കൂടുതൽ സംസാരിച്ചു. 2-3 മിനിറ്റിനുള്ളിൽ സ്വാതിക്ക് അയാളെ പറഞ്ഞു വിടാൻ സാധിച്ചു. പിന്നീട് ദിവസങ്ങൾ കഴിയുംതോറും അവരുടെ സാമ്പത്തിക സ്ഥിതി വഷളായികൊണ്ടിരുന്നു. അവൾ തീർത്തും നിസ്സഹായയായി മാറുകയായിരുന്നു. അവൾ സഹായം ആരാഞ്ഞ എല്ലാവരും അവളെ കയ്യൊഴിഞ്ഞു കൊണ്ടിരുന്നു. ജയരാജ് അവളോട് ദിവസവും തരം കിട്ടുമ്പോഴൊക്കെ സംസാരിക്കാറുണ്ടായിരുന്നു. സ്കൂളിലേക്ക് പോകുന്ന വഴിയും മറ്റും. അവൾ അയാളോടുള്ള ഭയം കുറച്ചു കുറച്ചായി മാറി വരാൻ തുടങ്ങി. പക്ഷേ അപ്പോഴും അയാളുടെ സ്വഭാവത്തെക്കുറിച്ച് അവൾ ജാഗരൂകരായിരുന്നു.
ഒരു ദിവസം ജയരാജ് പതിവുപോലെ അവരെ സന്ദർശിച്ചു. അൻഷുലിനെ കണ്ട ശേഷം മുറിയിൽ നിന്ന് അയാൾ പുറത്തിറങ്ങി. സ്വാതി അയാൾക്കരികിലേക്ക് ചെന്നു.
സ്വാതി: ജയരാജ് സാർ, എനിക്കങ്ങയോട് ഒരു സഹായം ചോദിക്കാനുണ്ടായിരുന്നു.
ജയരാജ്: (പുഞ്ചിരിയോടെ) എന്താ സ്വാതി? എന്തായാലും ചോദിച്ചോളൂ..
സ്വാതി: എനിക്ക് അത്യാവശ്യമായി കുറച്ച് പണം വേണം.
ജയരാജ്: പണമോ? ഉം.. എന്തിനാ പെട്ടെന്ന്?
സ്വാതി: സോണിയയുടെ സ്കൂളിൽ ഫീസ് അടക്കാൻ വേണ്ടിയാണ്.
ജയരാജ്: എത്രയാ ഫീസ്?
സ്വാതി: 2000 രൂപ.
ജയരാജ്: അതിത്തിരി കൂടുതലാണല്ലോ സ്വാതി.
സ്വാതി: പ്ലീസ് സാർ.. എങ്ങനെയെങ്ങിലും എനിക്കാ തുക കിട്ടിയേ തീരൂ.
ജയരാജ്: ശെരി, ഒരു വഴിയുണ്ട്.
സ്വാതി: എന്തു വഴി?
ജയരാജ്: ഞാൻ നിങ്ങൾക്ക് 2000 രൂപ തരാം. പക്ഷെ ഉടനെ നിനക്കതു തിരിച്ചു തരാനും കഴിയില്ല. അത് കൊണ്ട്..
സ്വാതി: അതു കൊണ്ട്?
ജയരാജ്: വെയിറ്റ്, നമുക്ക് അങ്ങോട്ട് മാറി നിന്നാലോ? അവിടെ ആരുമില്ല.. ഞാൻ അവിടെ വെച്ച് പറയാം.
സ്വാതി: അതെന്തിനാ?? പ്ലീസ് ഇവിടെ നിന്നു പറയൂ സാർ.
ജയരാജ്: (ചെറിയൊരു മൗനത്തിനു ശേഷം) ഉം ശെരി.. എനിക്ക് ഒരു 30 മിനിറ്റ് നേരത്തേക്ക് സ്വാതിയുടെ ബ്ലൗസ് തുറന്നൊന്നു കാണണം.. അവിടെയുള്ളത് രണ്ടും എന്റെ നാവു കൊണ്ട് നുകരണം.. അതിനു ശേഷം ഞാൻ നിനക്കാ രൂപ തരാം.
സ്വാതി: എന്താ പറഞ്ഞെ??!
സ്വാതി ലജ്ജിച്ചു. അവളുടെ മുഖം ചുവന്നു. അവൾ ഒരിക്കലും അത്ര അപമാനിക്കപ്പെട്ടിട്ടില്ല. എന്നാലും അവൾ സ്വബോധം വീണ്ടെടുത്തു കൊണ്ട് മാന്യമായി പറഞ്ഞു.
സ്വാതി: ജയരാജ് സാർ.. താങ്കൾ ഇപ്പൊ ഇവിടെ നിന്നും പോണം. പ്ലീസ്..
ജയരാജ്: സ്വാതി.. ഞാൻ നിന്നെ സഹായിക്കണമെന്ന് ഉദ്ദേശിച്ചു കൊണ്ട് തന്നെയാണ് പറഞ്ഞത്.. ഒന്നു കൂടി ആലോചിച്ചിട്ട്..
സ്വാതി: പ്ലീസ് സാർ.. എനിക്ക് കൂടുതലൊന്നും താങ്കളോട് പറയാനില്ല.. ഇവിടെ നിന്നു പോകു..