😡സഹിക്കുന്നതിന് ഒരു പരിധിയില്ലേ [Story like]

 

രണ്ടു ദിവസം കഴിഞ്ഞാണ് ഞാൻ തിരിച്ചു ജോലി സ്ഥലത്ത് പോയത് പോകും മുന്നേ ഇനീം ഇങ്ങനൊന്നും കാണിക്കരുതെന്ന് അമ്മക്കും ചേച്ചിക്കും താക്കീത് കൊടുത്തിട്ടാണ് പോയത്… പിന്നെ ഒരു രണ്ട് മാസത്തേക്ക് എനിക്ക് ജോലിസ്ഥലത്ത് നല്ല പണിയായത് കൊണ്ട് വീട്ടിലേക്ക് പോകാൻ പറ്റിയില്ല. അവർ പോകേണ്ടാന്ന് പറഞ്ഞൂ… നല്ല സാലറി കിട്ടുന്ന കൊണ്ട് എനിക്ക് അവരെ എതിർത്തു പോകാനും പറ്റില്ലായിരുന്നു.

 

ആ രണ്ടു മാസം വീട്ടിലേക്ക് പോകാതെ അവരോട് മാറിനിന്നപ്പോഴാണ് ഞാൻ കോറേയൊക്കെ വീട്ടുകാരെ പ്പറ്റി ചിന്തിക്കാൻ തുടങ്ങിയത്… അച്ഛൻ ഉണങടായിരുന്നപ്പോൾ എപ്പോഴും കുടിച്ചിട്ട് വന്ന് അമ്മയെ തല്ലുന്നതും.. ഒച്ചപ്പാടും ബഹളവുമൊക്കെയിട്ട് നാട്ടുകാരെ കൊണ്ട് പറയിപ്പിച്ചും ഒക്കെ അമ്മയെ ഉപദ്രവിക്കുന്നതും കണ്ടാണ് ഞാൻ വളർന്നത്.. വീട്ടിൽ ഒരു സ്വാതന്ത്ര്യവും അമ്മക്കും ഞങ്ങൾക്കില്ലായിരുന്നു.. ചില ദിവസങ്ങളിൽ അമ്മ തല്ലുകൊണ്ട് കരഞ്ഞ് ഞങ്ങളെയും കൂട്ടി അയലത്തെ വീടുകളിൽ പോലും അഭയം പ്രാപിച്ചിട്ടുണ്ട്..

 

എല്ലാം സഹിച്ചും പൊറുത്തുമാണ് രാധാമ്മ ഞങ്ങളെ വളർത്തിയത്.. അച്ഛൻ മരിച്ച ശേഷവും അമ്മ വീട്ടുവേല ചെയ്തും മാറും ഞങ്ങളെ പോറ്റി.. അച്ഛൻ മരിച്ചു കഴിഞ്ഞപ്പോൾ അമ്മയെയും പെങ്ങളെയും സന്തോഷത്തോടെ വെക്കേണ്ട ഞാൻ പലപ്പോഴും അച്ഛനെ പോലെ ദേഷ്യപെട്ടും വഴക്കിട്ടും അവർക്ക് സ്വാതന്ത്ര്യം ഒന്നും കൊടുക്കാതെയാണ് നിന്നത്.. അച്ഛനെ സഹിച്ച് അടിമയെപ്പോലെ ജീവിച്ച അവർക്ക് എന്റയ ദേഷ്യത്തിന് മുന്നിലും പിടിച്ചു നിക്കാതെ അടിമയെപ്പോലെ കഴീയേണ്ടി വന്നു…

 

എന്നിട്ടും എന്നെ ഒന്നും പറയാതെ ഇത്രയും നാളും അവർ സഹിച്ചിട്ടുണ്ട്.. ചേച്ചിയെയും ഞാൻ നല്ലപോലെ വരദനിപ്പിച്ചിട്ടേയുള്ളു.. ഒരു പക്ഷെ.. സെബിൻ സ്നേഹം നടിച്ചപ്പോൾ ചേച്ചി അവനു മുന്നിൽ വഴങ്ങിയതാവാം എന്നെനിക്ക് തോന്നി… അമെമയെപ്പോഴും പറയാറുണ്ട് എന്റെ ദേഷ്യം കാണുമ്പോൾ നീ അച്ഛനെ പോലെ ആകല്ലേടാന്ന് പക്ഷേ ഞാൻ കേട്ടതേയില്ല.. അമ്മയും ചേച്ചിയും മറ്റുള്ളവരെപ്പോലെ വീട്ടിലെങ്കിലും ഒന്ന് മോഡേണായി ഉടുത്തൊരുങ്ങി നിക്കാഹ് ശ്രമിച്ചപ്പോൾ അതിനു പോലും വഴക്കിട്ട് അവരെ വേദനിപ്പിച്ചിട്ടാണല്ലോ ഞാൻ പോന്നതെന്ന് ഓർത്തപ്പോൾ എനിക്ക് വല്ലാത്ത സങ്കടം തോന്നി തുടങ്ങിയിരുന്നു..