“ഒന്നു വേഗം റെഡിയാവേടാ ചെക്കാ ”
അമ്മയുടെ ശകാരം കേട്ട് ബെഡിൽ നിന്നെഴുന്നേറ്റ് കണ്ണ് തിരുമി റൂമിനു പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
ഒരു അന്തവും കുന്ധവുമില്ല. ഒരു പിടിയും കിട്ടുന്നില്ല.ആകെ പേക്കോലം പിടിച്ച അവസ്ഥ.
നല്ല തണുപ്പ്, തുറന്നു കിടന്ന ഷിർട്ടിന്റെ ബട്ടൺ അടച്ചു. കൈ കൂട്ടി കെട്ടി റിസെപ്ഷനിലേക്ക് നടന്നു.
” ഡാ… ”
മിനിയേച്ചിയാണ്.
“മോൻ എങ്ങോട്ട് പോകുവാ, പോയി റെഡിയാവേടാ ”
ഹേ, ആഹ് ഒന്നും മനസിലാവുന്നില്ല. എല്ലാം സ്വാപ്നമായിരുന്നോ.. വിശ്വസിക്കാനും പറ്റുന്നില്ല..
അല്ല ശാലു എവിടെ?
മിനിയേച്ചിടെ റൂമിൽ ഞാനും, അമ്മയും മിനിയേച്ചിയും!.
റൂമിലേക്കു തിരിച്ചുവന്ന എന്റെ കയ്യിൽ, ബ്രേഷും പേസ്റ്റ് ഉം അമ്മ എടുത്ത് തന്നു.
“ഇത് വീടല്ല, സമയം 9:15 ആയി വേഗം റിസപ്ഷൻ ഹാളിലേക് വന്നോണം ”
അതും പറഞ്ഞു അമ്മയും മിനിയേച്ചിയും കൂടെ പുറത്തേക്കിറങ്ങി.
ഇടം കണ്ണിട്ടുള്ള മിനിയേച്ചിയുടെ ഒരു ചിരി.
ഇഹ്.. ഒന്നും മനസിലാവുന്നില്ല.
ഇനി ഇവരാണോ ഇന്നല്ലേ..
ഹേയ്, അങ്ങനെ വരൂല.