അയ്യട മോനെ, ഇന്നിനി മോന് സദ്യ കഴിക്കണ്ട. എനിക്ക് നല്ല നീറ്റല് ഉണ്ട് അതില് എന്നും പറഞ്ഞു നാണത്തോടെ എന്നെ തള്ളി മാറ്റി അവള് എണീറ്റ് ഓടി.
എല്ലാ പെണ്ണുങ്ങളും ഇങ്ങനെയാണ്, വികാരത്തിലേക്ക് എത്തും വരെ എതിര്പ്പും, നാണവും ഒക്കെ ആയിരിക്കും. എന്നാല് ശരീരം ചൂട് പിടിച്ചു തുടങ്ങിയാല് പിന്നെ കളി മാറും. അതാണ് എന്റെ അനുഭവം എന്ന് ഞാനോര്ത്തു. അങ്ങനെ തന്നെ കിടന്നു ഞാന് വീണ്ടും ദുബായ് എയര്പോര്ട്ടിലെ ഓര്മകളിലേക്ക് തിരികെ പോയി. ഇപ്പഴും ഇങ്ങനെയൊക്കെ സംഭവിച്ചതില് വിശ്വാസം വരുന്നില്ല.
തിരിഞ്ഞു നടന്നു പോകുന്ന ജിന്സിയെ നോക്കി നിന്ന് പോയി ഞാന്. അവളുടെ അഴകുള്ള നടത്തം, നടക്കുന്നത്തിനൊപ്പം താളത്തില് ചലിക്കുന്ന നിതംബം. ഇത്ര നേരവും അടുത്തുണ്ടായിരുന്ന ഒരു പ്രത്യേക മണം അകന്നു പോകുന്നതായി എനിക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു. ഇടയ്ക്കവള് തിരിഞ്ഞു നോക്കിയപ്പോള് എന്റെ നോട്ടവും നില്പ്പും കണ്ടു എന്താ എന്ന് മുഖം കൊണ്ട് ചോദിച്ചു. ഞാന് ഒന്നുമില്ല എന്ന് തോള് അനക്കി മറുപടി നല്കി. എന്നിട്ടും എനിക്ക് നോട്ടം പിന്വലിക്കാന് കഴിഞ്ഞില്ല. അവള് നടന്നു കണ്ണില് നിന്നും മറയുന്നത് വരെ ഞാന് നോക്കി നിന്നു. അവളും പിന്നെയും പല തവണ തിരിഞ്ഞു നോക്കിയിരുന്നു. എന്തോ ഒരു നഷ്ടബോധം എനിക്ക് ഫീല് ചെയ്തു. വളരെ കുറച്ചു മണിക്കൂറുകള് മാത്രം അടുത്തുണ്ടായിരുന്ന ഒരാള് പോലെ അല്ല തോന്നിയത്. ഒരുപാടു നാളത്തെ അടുപ്പം ഉള്ളതുപോലെ തോന്നി.
ഞാന് ഫോണ് ചാര്ജറില് കുത്തിയിട്ട ശേഷം വീണ്ടും കസേരയിലേക്ക് ഇരുന്നു മയങ്ങി. കുറെ നേരം അങ്ങനെ ഇരുന്നു ഉറങ്ങി പോയി. കഴുത്ത് വേദനിച്ചപ്പോള് ആണ് ഉണര്ന്നത്. ഉണര്ന്നപ്പോള് ഫോണ് അടിക്കുന്ന സൌണ്ട് കെട്ടു. എഴുനേറ്റ് ചെന്നപ്പോഴേക്കും കട്ടായി. എട്ടു മിസ് കോളുകള് കിടക്കുന്നു. ആറെണ്ണം വൈഫ് ആണ്. ഒരെണ്ണം അന്സാര് ആയിരുന്നു. വേറൊരെണ്ണം ജ്യോമേരി. ആദ്യം ഫോണ് എടുത്തു അന്സാറിനെ വിളിച്ചു. അവന് ഒരു ഫ്ലൈറ്റ്ന്റെ കാര്യം പറയാനാണ് വിളിച്ചത്. മക്കാവു പോകുന്ന ഒരു ചാര്ട്ടര് ഫ്ലൈറ്റ് ഉണ്ട്. അതില് ഒരു സീറ്റ് ട്രൈ ചെയ്യാന് ആണ്. അവിടെ നിന്ന് ഹോംഗ് കോംഗ് പോകാനുള്ള സംവിധാനം ഞാന് നോക്കാന് പറ്റുമോ എന്ന് ചോദിച്ചത്. ഈ ഫ്ലൈറ്റില് അധികം ആളുകള് ഉണ്ടാവില്ല. കൂടുതല് വിവരങ്ങള് അല്പം കഴിഞ്ഞു പറയാം എന്ന് പറഞ്ഞു. ട്രാവല് ബാന് ഇല്ലെങ്കില് മകാവ് നിന്നും ഞാന് പോകാം. കുഴപ്പമില്ല എന്ന് ഞാന് പറഞ്ഞു. അല്ലെങ്കില് അവിടെയും ക്വാറന്റൈന് ഉണ്ടാകും. ഹോംഗ് കോങ്ങില് ഇറങ്ങാന് പറ്റുന്നതാണ് ഉത്തമം. അവന് നോക്കട്ടെ എന്ന് പറഞ്ഞു ഫോണ് വച്ചു.