Posted by ഏട്ടാ തോമസ്‌ അങ്കിള്‍ അകെ ടെന്‍ഷനില്‍ ആണ്. അവരുടെ കാര്യം കഷ്ടത്തില്‍ ആണ്. ജിന്‍സിയുടെ ജോലി കൂടി ഇല്ലെങ്കില്‍ കഷ്ടമാകും എന്നാണ് ഇവിടെ പറഞ്ഞത്. അങ്കിള്‍ ഒന്നും നന്നായി കഴിക്കുന്നില്ല ഇവിടെ വന്നിട്ട്. വലിയ ടെന്‍ഷന്‍ പോലെ തോന്നി. ജിന്‍സിയുടെ ഫാമിലി ലൈഫും നല്ല സുഖത്തില്‍ അല്ലെന്നാണ് തോന്നുന്നത്. അവള്‍ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു.
എട്ടന് എങ്ങനെ ഹെല്പ് ചെയ്യാന്‍ പറ്റുക. പറ്റുമെങ്കില്‍ ചെയ്യുക. ഒരുപാടു റിസ്ക്‌ ഒന്നും എടുക്കണ്ട. നമുക്ക് എല്ലാവരെയും സഹായിക്കാന്‍ സാധിക്കില്ലല്ലോ. നമ്മുടെ കയ്യില്‍ അല്ലല്ലോ. അവള്‍ ഇങ്ങനെ പറഞ്ഞുകൊണ്ടേയിരുന്നു, ആ സംഭാഷണം തുടരാന്‍ എനിക്ക് താല്പര്യം തോന്നിയില്ല. ഞാന്‍ നോക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞ ശേഷം വീട്ടുകാര്യങ്ങള്‍ ഒക്കെ ചോദിച്ചു. ഇവിടുന്നു ഫ്ലൈറ്റില്‍ കേറും മുന്‍പ് വിളിക്കാം എന്ന് പറഞ്ഞു കോള്‍ കട്ട്‌ ചെയ്തു.
തിരിഞ്ഞു നോക്കുമ്പോള്‍ ജിന്‍സി എന്നെതന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുന്നതാണ് കണ്ടത്. ഞാന്‍ പതിയെ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് നടന്നടുത്തു. അടുത്തെത്തിയപ്പോള്‍ അവള്‍ പതിയെ എഴുനേല്‍ക്കാന്‍ തുടങ്ങി. ഞാന്‍ കൈകൊണ്ടു ഇരിക്കാന്‍ ആംഗ്യം കാണിച്ചപ്പോള്‍ വേഗത്തില്‍ തന്നെ അവള്‍ ഇരുന്നു. ഞാന്‍ അടുതെത്തി അവളുടെ മുഖത്തേക്ക് നോക്കി. കണ്ണുകള്‍ കലങ്ങി കിടപ്പുണ്ട്. കരഞ്ഞത് പോലെ തോന്നുന്നു. ഞാന്‍ അവളുടെ അടുത്തേക്ക് ഇരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചപ്പോള്‍ അടുത്തുള്ള കസേരയിലേക്കും എന്‍റെ മുഖത്തേക്കും അവള്‍ മാറിമാറി നോക്കി. കസേരയില്‍ ക്രോസ് സ്റ്റിക്കര്‍ ഒട്ടിച്ചിരുന്നു. കൊറോണ പ്രോട്ടോക്കോള്‍. ഫോണ്‍ അടുത്തുള്ള പ്ലഗ് പോയിന്‍റില്‍ ചാര്‍ജ് ചെയ്യാന്‍ ഇട്ട ശേഷം ഒരു കസേര വിട്ടുള്ള കസേരയില്‍ ഇരുന്നു. ജിന്‍സി എന്‍റെ പ്രവര്‍ത്തികള്‍ തന്നെ നോക്കി ഇരിക്കുന്നു. ഞാന്‍ അക്രമിക്കുമോ എന്നുള്ള പേടി ആണെന്ന് തോന്നുന്നു. ഓര്‍ത്തപ്പോള്‍ ഉള്ളില്‍ ചിരി പൊട്ടിയെങ്കിലും അത് പ്രകടിപ്പിക്കാതെ ഗൌരവത്തോടെ തന്നെ അവളെ നോക്കി. എന്‍റെ കണ്ണുകളെ നേരിടാന്‍ ആവാത്തപോലെ അവള്‍ നോട്ടം മാറ്റിക്കളഞ്ഞു.
അവളെ തെറി വിളിച്ചതിനാല്‍ എങ്ങനെ സംസാരിച്ചു തുടങ്ങും എന്നുള്ള ഒരു ചമ്മല്‍ എനിക്കും ഉണ്ടായിരുന്നു. എന്നാലും സംസാരിക്കണമല്ലോ. ഞാന്‍ പതിയെ ഒന്ന് ചുമച്ചു. അവള്‍ എന്നെ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. ഞാന്‍ പറഞ്ഞു തുടങ്ങി…