ആശ്രിതരായ ജോലിക്കാരിപ്പെണ്ണുങ്ങള്‍ക്കു അവരെ കേറിപ്പിടിക്കുമ്പൊഴൊക്കെഇങ്ങനത്തെ ചിന്തയൊന്നും വരാത്തതാണു.ഇനിയഥവാ ഉണ്ടെങ്കില്‍ തന്നെ അവരെയൊന്നു ബലമായി പിടിച്ചു വെച്ചു കളിച്ചാല്‍ പോലും തുടക്കത്തിലുള്ള ചെറിയൊരെതിര്‍പ്പു മാത്രമെ കാണൂ.അവളുമാര്‍ക്കുപേടിയും പിന്നെ തങ്ങളുടെ മേലെ എന്തെങ്കിലും കേസു കൊടുത്തുജോലിയില്‍ നിന്നൊഴിവാക്കുമൊ വീടു പട്ടിണിയാവുമൊ എന്നുള്ള പേടി കൊണ്ടു അങ്ങു കിടന്നു തന്നോളും.അവരുടെയൊക്കെ മനസ്സെന്താണെന്നു താനും തന്റെ പൂര്‍വ്വികരുമൊന്നും ഇന്നുവരെ ചിന്തിച്ചിട്ടില്ല.പിന്നെ കുറച്ചെങ്കിലും വ്യത്യസ്തനായതു താന്‍ മാത്രമാണു.അടിയാളന്മാരേയും ആശ്രിതരേയും ഒന്നും വെറും ഭോഗവസ്തുക്കളായി മാത്രം കണ്ടിട്ടില്ല.അവരും മനുഷ്യരാണു നല്ല മജ്ജയും മാംസവും ഉള്ള മനുഷ്യര്‍.പക്ഷെ ഇവിടെ ഈ കുലീനയായ സ്ര്തീ അവളുടെ കൊഴുത്ത നെയ് മുറ്റിയ ശരീരം കൊണ്ടു ഒരെതിര്‍പ്പും ഇതുവരെ കാണിച്ചിട്ടില്ല പിന്നെന്താണു കണ്ണു നിറഞ്ഞൊഴുകുന്നതു എന്താണിവള്‍ക്കു തന്നോടു പറയാനുള്ളതു.വളരെയധികം ആഗ്രഹിച്ചാണു നാണുപ്പിള്ളയെ കൊറേ ജോലികള്‍ ഏല്‍പ്പിച്ചു ഈ വഴിക്കിറങ്ങിയതു.ക്ഷമ കെട്ട ഹരികൃഷ്ണന്‍മും കുനിച്ചിരിക്കുന്ന പദ്മാവതിയുടെ താടി പിടിച്ചുയര്‍ത്തിയിട്ടു ചോദിച്ചു
‘എന്താ പറയാനുണ്ടെന്നു പറഞ്ഞിട്ടു ഒന്നും പറയാത്തെ.’
അവളൊന്നു പുഞ്ചിരിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു
‘എന്താ എന്തു പറ്റി ഒരു വല്ലായ്മ പോലെ’
ഒന്നുമില്ല അവള്‍ പ്രസന്നത ഭാവിക്കാന്‍ ശ്രമിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു.
‘എന്തൊ ഉണ്ടു അതു തീര്‍ച്ച പറഞ്ഞൊ എന്തിനു മറച്ചു വെക്കണം’
ഹരികൃഷ്ണന്‍ തിടുക്കം കൂട്ടി.പദ്മാവതിയുടെ മുവും നിറഞ്ഞ കണ്ണുകളും കണ്ടു അയാളുടെ കത്തി നിന്ന കാമദണ്ഠു പതിയെ പതിയെ താന്നു താന്നു ചുരുങ്ങി ഒതുങ്ങിപ്പോയി
‘ഞാന്‍’
‘ഞാന്‍’
‘അല്ല ഞാന്‍ കുറച്ചു ദിവസമായി ഒരു കാര്യം പറയണമെന്നു വിചാരിക്കുന്നു.’
പദ്മാവതി തിരിഞ്ഞു സോപാനപ്പടിയിലേക്ക് കുണ്ടി വിരിച്ചിരുന്നു ദൂരേക്കു കണ്ണുകള്‍ പായിച്ചു കൊണ്ടു പറഞ്ഞു
‘ആണൊ എങ്കിലതു ഇന്നു തന്നെ ആയിക്കോട്ടെ.ധാരാളം സമയമുണ്ടു പറഞ്ഞൊ.നാണുപ്പിള്ള
എഴുപതുകളിലെ പദ്മവസന്തം [Poker Haji]
Posted by