Posted by ഞാൻ ഹോസ്പിറ്റലിലേക്ക് ഇറങ്ങുന്ന നേരത്തും അമീറിനെ കാണാത്തത് കൊണ്ട് ഒരു വിഷമം ഉണ്ടായെങ്കിലും, വിമലയെ കണ്ട മാത്രയിൽ ഞാൻ അതെല്ലാം മറന്നു ഹാപ്പി ആവാൻ ശ്രമിച്ചു.
പതിവുപോലെ ആ ദിവസവും രോഗികൾക്ക് ആശ്വാസം പകർന്നു കടന്നുപോയി. വിമല സ്‌പെഷ്യൽ ചിക്കൻ കറിയുണ്ടാക്കിയത് എനിക്കും ഇഷ്ടപ്പെട്ടു. ആ റെസിപിയുടെ ലിങ്ക് എനിക്ക് വാട്സാപ്പ് ചെയ്തു തന്നു. ആ സമയം ഞാൻ അമീറിന്റെ വാട്സാപ്പ് ഡിപി മാറിയത് കണ്ടു. ബീച്ചിൽ നിന്നും എണീറ്റ് നടക്കുന്ന അവന്റെയൊരു ഫോട്ടോ! രസണ്ട്!!!!!!
വൈകീട്ട് അവനെന്നെ കാണാൻ വേണ്ടിയാണോ എന്തോ വീടിന്റെ മുറ്റത് ഡുക്കിന്റെ മുന്നിലെ തന്നെയിരിപ്പുണ്ട്. ചുണ്ടത്തു സിഗരറ്റ് ഉണ്ട്. നീല ഷോർട്സും ചുവന്ന ടീഷർട്ടുമാണ്. ബൈക്കിന്റെ എൻജിൻ ലു എന്തോ നോക്കുന്നപോലെ തോന്നി. എന്റെ കാലൊച്ച കേട്ടതും അടുത്തേക്ക് നടന്നു വന്നു. എന്നെ കണ്ടാൽ സിഗററ് നിലത്തിട്ടൂടെ എന്ന് തോന്നിപോയി. “രണ്ടൂസം കണ്ടില്ലലോ എവിടെയായിരുന്നു?” അവനെ കാണാഞ്ഞത് മാത്രം ഞാൻ ചോദിച്ചു.? പക്ഷെ ആ കള്ളൻ എന്നെ നോക്കി ചിരിച്ചുകൊണ്ട് പറഞ്ഞു.
“ആഹ് പറയാൻ മറന്നു, ഫ്രെണ്ട്സ് ന്റെ കൂടെ ഗോവയിൽ ആയിരുന്നു!”
“ബൈക്കിൽ പോയി….ല്ലേ? എത്ര കിലോമീറ്റർ ഉണ്ട്”
“500+” സിഗരറ്റ് പുകയൂതിക്കൊണ്ട് അവൻ പറഞ്ഞു.
“എന്തെ വാട്സാപ്പ് ഒന്നും നോക്കാറില്ലേ?” വീണ്ടും ഒരു ചോദ്യം എന്നോട് ചോദിച്ചു. ഞാൻ ഹാൻഡ്ബാഗും ചേർത്ത് പിടിച്ചു അവന്റെ നീല കണ്ണുകളിലേക്ക് ഞാനൊരു നിമിഷം സ്വയം മറന്നു നോക്കി.
“ഹേ നമുക്കിവിടെ ഇതിനൊക്കെ സമയം!!!”
“അനന്തിക എപ്പോ വരും?”
“6 മണി!, പോട്ടെ! അടുക്കളയിലൊരല്പം പണിയുണ്ട്.”
ശെയ്! ഗോവ എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു എന്ന് ചോദിയ്ക്കാൻ വന്നതാ, ഞാനവന്റെ സ്റ്റാറ്റസ് എല്ലാം നോക്കുന്നുണ്ട് എന്ന് അവനു മനസിലാക്കണ്ട കാര്യമില്ലലോ. അതുകൊണ്ടാണ് അങ്ങനെ ചോദിച്ചത്.
കുളിക്കാൻ കേറുന്ന നേരം, വാട്സാപ്പിൽ മെസ്സേജ്!
“എന്തൊരു കള്ളിയാണ് നോക്കിയേ, എന്റെ സ്റ്റാറ്റസ് താൻ നോക്കിയതൊക്കെ എനിക്കറിയാം….എന്നിട്ട് ഇവിടെ ആയിരുന്നു രണ്ടൂസം പോലും!” എന്റെ ദേഹം ഒരു നിമിഷം വിയർത്തുപോയി. ഈശ്വരാ ഇവനിതെങ്ങനെ അറിഞ്ഞു. അവന്റെ കാര്യങ്ങളറിയാൻ എനിക്കാകാംഷയുണ്ടെന്നവന് മനസിലായി കാണുമോ? അയ്യോ!! നാണക്കേടായി, ഇത്ര നാളും ബലം പിടിച്ചു നടന്നിട്ട്, ഇനീപ്പോ….