റോക്കി [സാത്യകി]

‘എന്റെ കാര്യം നോക്കാൻ എനിക്കറിയാം. അതിന് പുറത്തൂന്ന് ഗുണ്ടകളുടെ ആവശ്യം ഒന്നുമില്ല ‘

ആ പറഞ്ഞത് മഹാന് ശരിക്കും നൊന്തു എന്ന് എനിക്ക് മനസിലായി. വേണമെന്ന് വച്ചു പറഞ്ഞതല്ല പക്ഷെ വായിൽ നിന്ന് വീണു പോയി. ദേഷ്യത്തിന്റെ സ്വരം മാറ്റി ഞാനൊരു അപേക്ഷയുടെ വക്കിലെത്തിയിരുന്നു

‘നിങ്ങൾ എന്നോട് വാക്ക് പറഞ്ഞതല്ലേ ഇനി ഇങ്ങനെ ഒന്നും ഉണ്ടാകില്ല എന്ന്. എന്നിട്ട് ഇപ്പൊ വീണ്ടും പഴയ പോലെ കൊടുവാളും തോക്കുമൊക്കെ ആയി ഇറങ്ങിയിരിക്കുവാ ‘

‘ഞാൻ നിന്നോട് എല്ലാം നിർത്തി എന്ന് പറഞ്ഞത് സത്യമാണ്. ഞാൻ മാത്രമല്ല നിന്റെ അച്ഛനും. പക്ഷെ ഇപ്പൊ എന്നെ ഇങ്ങോട്ട് പറഞ്ഞു വിട്ടത് ആ മനുഷ്യൻ ആണ്. നിന്റെ അച്ഛൻ. നിനക്ക് എന്തെങ്കിലും സംഭവിക്കുമ്പോ നോക്കി നിൽക്കാൻ ഞങ്ങൾക്ക് പറ്റില്ല. ‘

‘അതിന് ഇവിടെ ഇപ്പൊ എന്താണ് സംഭവിച്ചത്. ചെറിയൊരു കശപിശ. അതിനാണോ ഇത്രയും പേടിക്കുന്നത്?

‘നിനക്ക് അത് പറയാം. ഇനിയൊരു ദുരന്തം നമ്മുടെ കുടുംബത്തിൽ ഉണ്ടാകില്ല എന്ന് ഞാൻ രഘുവേട്ടന് വാക്ക് കൊടുത്തതാണ്..’

അത് പറയുമ്പോ മഹാന്റെ കണ്ണ് നിറഞ്ഞിരുന്നു.

‘നിങ്ങൾ അതിനിങ്ങനെ ഇമോഷണൽ ആകാതെ. സ്വയം ഇങ്ങനെ കുറ്റപ്പെടുത്തേണ്ട കാര്യം ഒന്നുമില്ലെന്ന് എത്ര തവണ പറഞ്ഞിട്ടുണ്ട് ഞാൻ. വരാൻ പോകുന്നത് എന്തായാലും അതിനെ തടുക്കാൻ നമ്മളെ കൊണ്ടൊന്നും സാധിക്കില്ല. അതാരുടെയും പ്രശ്നവുമല്ല ‘

‘ഞാൻ എന്ത് കൊണ്ടാണ് ഇങ്ങനെ നീറുന്നത് എന്ന് ഇപ്പോ നിനക്ക് മനസിലാവില്ല..’

മഹാന്റെ സങ്കടങ്ങളും സ്വയമേ ഉള്ള കുറ്റപ്പെടുത്തലുകളും വീണ്ടും നീണ്ടു. വീട്ടിൽ വന്നു നിന്നൂടെ എന്ന് എന്നോട് പലവട്ടം ചോദിച്ചു

‘അച്ഛനെ ഒന്ന് വന്നു കണ്ടൂടെ ഇടക്കൊക്കെ. ആൾക്ക് പഴയ പോലെ അല്ല. വയ്യ ഒട്ടും. ആ പൊക്കവും തടിയും ഒക്കെ ഉണ്ടെന്നേ ഉള്ളു. ‘

‘ഞാൻ വരാം മഹാ. അല്ലെങ്കിലും ഒരുപാട് ദൂരത്തു ഒന്നുമല്ലല്ലോ ഞാൻ. ‘

ഒരുവിധം അശ്വസിപ്പിച്ചു ഞാൻ മഹാനെ തിരികെ വിട്ടു. അപ്പോളേക്കും എന്റെ ബൈക്കുമായി രാഹുൽ അവിടേക്ക് വന്നിരുന്നു. അവിടെ നടന്ന പകുതി സംഭവവും അവന് മനസിലായിരുന്നില്ല. അത്രയും നാൾ നോക്കാത്ത ഒരു രീതിയിൽ അവൻ എന്നെ നോക്കുന്നത് ഞാൻ അറിഞ്ഞു.