Posted by “പക്ഷെ…”
ദീപിക ഒന്ന് സംശയിച്ചു.
“പറ ചക്കരെ…”
“ഇതുവരെ വല്ല്യ പ്രോബ്ലം ഇല്ല…മൊലയ്ക്കും കുണ്ടിക്കും ഒക്കെ പിടിച്ചതല്ലേ ഉള്ളൂ..പിന്നെ അയാള് കുണ്ടീടെ എടേല്‍ വെച്ച് ഒരച്ചു…അതൊന്നും അത്ര വലിയ കാര്യമല്ല…പക്ഷെ അതിനപ്പുറം പോകാന്‍…അങ്ങനെയെങ്ങാനും സംഭവിച്ചാല്‍ വലിയ, താങ്ങാന്‍ പറ്റാത്ത പ്രോബ്ലം ഒക്കെ ഉണ്ടാവും കാര്‍ത്തി…”
“ഉദാഹരണത്തിന്?”
ഞാന്‍ തിരക്കി.
“ശ്യോ! ഈ കാര്‍ത്തിക്ക് ഒന്നും അറിഞ്ഞുകൂടെ? ഇവിടുന്ന് പോയിക്കഴിഞ്ഞാ അയാള് ചെയ്യാന്‍ പോകുന്നത് എന്നതാ? അയാടെ കൂടെ പണിയെടുക്കുന്ന ആള്‍ക്കാരോട് ഒക്കെ പറയില്ലേ അയാള്? നാട് മൊത്തം അറിയില്ലേ?”
അത് കേട്ടപ്പോള്‍ ഭര്‍ത്താവ് എന്ന നിലയില്‍ എനിക്ക് എന്താണ് തോന്നേണ്ടത്? ഭയം. അല്ലെ? ഞാന്‍ ഭയപ്പെടുകയല്ലേ വേണ്ടത്? എന്നാല്‍ എനിക്ക് തോന്നിയതോ? ഭയമുണ്ടായി എന്നത് നേര്. പക്ഷെ അതോടൊപ്പം മറ്റൊന്ന് കൂടി സംഭവിച്ചു.
കളി കഴിഞ്ഞ് ചുരുങ്ങി ചെറുതായ എന്‍റെ സാധനം വീണ്ടും ചീര്‍ത്ത് തടിക്കാന്‍ തുടങ്ങി.
“പിന്നെ, ദിവസക്കൂലിക്ക് പണിയുന്നോമ്മാര് നിന്നെപ്പോലെ ഒരു സുന്ദരിച്ചരക്കിനെ കളിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞോണ്ട് നടന്നാ എല്ലാരും അങ്ങ് വിശ്വസിക്കാന്‍ പോകുവല്ലേ!”
എന്‍റെ ആ വാക്കുകള്‍ ദീപികയെ ആശ്വസിപ്പിച്ചു എന്ന് എനിക്ക് തോന്നി.
അപ്പോള്‍ വീടിന് വെളിയില്‍ ഉണ്ണിക്കുട്ടന്‍റെ സ്കൂള്‍ ബസ്സ്‌ നില്‍ക്കുന്ന ശബ്ദം ഞാന്‍ കേട്ടു. ഞങ്ങള്‍ രണ്ടുപേരും വെളിയില്‍ കടന്ന് അവനിറങ്ങുന്നതും കാത്ത് നിന്നു. ബസ്സിറങ്ങി അവന്‍ ഞങ്ങളുടെ നേരെ ഓടി വന്നു.
ഞാന്‍ കുര്യാക്കോസ് ചേട്ടന്‍റെ മതിലിനപ്പുറത്തെക്ക് നോക്കി. ആളുകള്‍ ഒരുപാടുണ്ട്. പണി തകൃതിയായി നടക്കുന്നുണ്ട്.
ഓടിവന്ന ഉണ്ണിക്കുട്ടനെ കെട്ടിപ്പിടിച്ച് ഉമ്മ വെക്കുന്നതിനിടയില്‍ ദീപിക എന്നെ നോക്കി മന്ത്രിച്ചു:
“ഗ്രീന്‍ ഷര്‍ട്ട്‌..ചുവന്ന മുണ്ട്…സുധാകരന്‍ ചേട്ടന്‍…”
ഞാന്‍ അയാളെ കണ്ടു.
കാണാനൊന്നും കൊള്ളില്ല. ഞാന്‍ മന്ത്രിച്ചു. നരയ്ക്കാന്‍ തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അധികം ഉയരവുമില്ല. എടുത്തു പറയത്തക്ക ശാരീരിക പ്രത്യേകതകള്‍ ഒന്നും തന്നെയില്ല. പക്ഷെ… Stock pile: 3456
അയാളും ഞങ്ങള്‍ നില്‍ക്കുന്ന ഭാഗത്തേക്ക്‌ നോക്കി. ഞങ്ങളുടെ കണ്ണുകള്‍ തമ്മിലിടഞ്ഞു.
ഞാന്‍ പെട്ടെന്ന് നോട്ടം മാറ്റി.
[തുടരും]