“ഹ്..ഹ്മ്മ്.. ശെരി അച്ഛാ.”
വേറെ നിവൃത്തി ഇല്ലാത്തതുകൊണ്ട് നിളയ്ക്ക് അയാൾ പറഞ്ഞതനുസരിക്കേണ്ടി വന്നു. അവൾ ഉടനെ ഫോണിലെ ഫ്ലാഷ് ഓഫ് ചെയ്തശേഷം ആ കടും നീല സാരിയുടെ പിന്നുകൾ അഴിച്ചുകൊണ്ട് വളരെ വേഗം അതൂരിയെടുത്തു. പിന്നെ ഇരുട്ടത്ത് അച്ഛനൊന്നും കാണുന്നില്ലല്ലോ എന്ന സമാധാനത്തിൽ അതിനെ ഉടനെ നാലായി മടക്കി.
“അച്ഛാ, ഇതാ..”
അവൾ സാരിയുടെ ഒരു വശം അയാൾക്ക് നേരെ നീട്ടി.
രാജശേഖരന് അത് അറിയാമായിരുന്നെങ്കിലും അയാളാ ഇരുട്ടിൽ ശബ്ദമില്ലാതെ ചിരിച്ചുകൊണ്ട് കൈകൾ കുറച്ച് വളച്ച് താഴേക്ക് കൊണ്ടുപോയി നിളയുടെ ഭംഗിയുള്ള ഇടുപ്പിൽ പിടിച്ച് ചെറുതായൊന്ന് പിച്ചി..
“ആഹ്! അ..അച്ഛാ, അതല്ല, ഇവിടെ..”
അവൾ അയാളുടെ കൈ എടുത്തുകൊണ്ട് സാരിയുടെ വശത്ത് പിടിപ്പിച്ചു.
“അയ്യോ, സോറി മോളെ.. ഇരുട്ടല്ലേ, കാണാൻ വയ്യ..”
“മ്മ്.”
രാജശേഖരൻ ഒരു കള്ളച്ചിരിയോടെ സാരി വാങ്ങി പിഴിയാൻ തുടങ്ങി.
“മോളെ, നന്നായി കറക്ക്.”
“അത്, അച്ഛാ, കൈയ്ക്ക് നല്ല വേദന..”
“എന്നാ ഇങ്ങെടുക്ക്, അച്ഛൻ തന്നെ പിഴിയാം.”
അയാൾ ആ സാരി അവളിൽ നിന്നും മേടിച്ചുകൊണ്ട് നന്നായി പിഴിഞ്ഞുകൊണ്ട് തന്റെ തോളിലെടുത്തിട്ടു.
“മോളെ, ഇനി അടുത്തത്..”
“വേ..വേണ്ട അച്ഛാ, ബാക്കി ഞാൻ റൂമിൽ നിന്നും ചെ..ചെയ്തോളാം..”
“അതിന് ഇവിടെ എന്താ കുഴപ്പം മോളെ?..”
“അച്ഛാ, ആരേലും വന്നാൽ..”
“ഹഹ.. ഈ രാത്രിയോ?!”
“അത്.. എനിക്ക് പേടിയാ അച്ഛാ..”