Posted by എന്തോ… സ്നേഹ മരിച്ചു പോയ ഭർത്താവിനെ കുറിച്ച് ഓർത്തതേയില്ല.. ഓർക്കാൻ മാത്രമുള്ള കാര്യങ്ങളൊന്നും രണ്ട് മാസത്തെ ദാമ്പത്ത്യത്തിൽ ഉണ്ടായതുമില്ല..
ഇരുപത് വയസുള്ള താൻ ഒരു വിധവയാണെന്നോ, രണ്ട് മക്കളുടെ അമ്മയാണെന്നോ സ്നേഹക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടില്ല.
അവളവിടെ സന്തോഷത്തോടെ ജീവിച്ചു.
മക്കൾക്ക് പേരിടുന്ന സമയത്താണ് അവൾ ആദ്യമായി ശബ്ദമുയർത്തി സംസാരിക്കുന്നത്..
ശേഖരൻ നായർ,അയാളുടെ അച്ചനമ്മമാരുടെ പേരുകളാണ് പേരക്കുട്ടികൾക്കിടാൻ കണ്ടു വെച്ചത്. കാർത്ത്യായനിയമ്മ എന്നും, ഗംഗാധരൻ നായർ എന്നും.
അതവൾ ശക്തിയുക്തം എതിർത്തു.
പക്ഷേ, സ്നേഹയുടെ അച്ചൻ കൂടി അതിനെ പിന്തുണച്ചതോടെ അത് തീരുമാനമായി.
സ്നേഹ കണ്ണീരോടെ അതംഗീകരിച്ചു.
എങ്കിലും,അവൾ മക്കളെ കാർത്തു എന്നും, ഗംഗ എന്നും ചുരുക്കിവിളിച്ചു.
കുട്ടികൾ സ്കൂളിൽ പോകാൻ തുടങ്ങിയതോടെ ചെറിയ പ്രശ്നമൊക്കെയുണ്ടായി.
പഴഞ്ചൻ പേരാണെന്ന് പറഞ്ഞ് മറ്റു കുട്ടികൾ കളിയാക്കി.
പക്ഷേ, പ്രധാനാദ്ധ്യാപകൻ രണ്ട് പേരേയും വിളിച്ച് ഇത് നല്ല പേരാണെന്നും, ഇത്ര നല്ല പേര് ഈ സ്കൂളിലെ കുട്ടികൾക്ക് മാത്രമല്ല,അദ്ധ്യാപകർക്ക് പോലുമില്ല എന്നൊക്കെ പറഞ്ഞ് അവരെ സമാധാനിപ്പിച്ചു.
അതോടെ അവർക്ക് സന്തോഷമായി.
ജീവിതം സന്തോഷകരമായി മുന്നോട്ട് പോയി. ഇതിനിടയിൽ സ്നേഹക്ക് അസുഖം തുടങ്ങി.. കഴപ്പ്.. കാലിന്റിടയിൽ സഹിക്കാനാവാത്ത കുത്തിക്കഴപ്പ്…കോലുപോലെ മെലിഞ്ഞ അവൾ പ്രസവത്തോടെ തുടുത്തു. മുലകളും ചന്തിയുമൊക്കെ ഒന്ന് കൂടിവിരിഞ്ഞു.
അതിനനുസരിച്ച് കഴപ്പും കൂടി..
മറ്റൊരു വിവാഹത്തെ പറ്റി ഇരു വീട്ടുകാരും സംസാരിക്കാത്തതെന്തെന്ന് അവൾ ചിന്തിച്ചു.
അങ്ങോട്ട് കയറിപറയാനും പറ്റില്ല.
പൂറ്റിലെ കുത്തിപ്പറിയാണെങ്കിൽ സഹിക്കാനും പറ്റുന്നില്ല..