Posted by വാണി ആകെ അസ്വസ്ഥയായി. വീണ്ടും വാണിക്ക് കോൾ വന്നു. അതു സെൽവൻ ആണ്.
സെൽവൻ: മാടം എനിക്ക് പുറത്ത് പോണം. ദാമുസാറിനെ തന്നെ ഇവിടെ വിട്ടു പോകാൻ ധൈര്യമില്ല. എന്താ ചെയ്യണ്ടേ.
വാണി കണ്ണീരെല്ലാം തുടച്ചു ഒരു തീരുമാനത്തോടെ എഴുന്നേറ്റു. അവരുടെ അടുത്തേക്ക് പോയി.
വാണി: എനിക്ക് ദാമുവിനോട് സംസാരിക്കണം. ഒരു കുറച്ചു സമയം.
സെൽവൻ: ശരി മാടം. ഞാൻ പുറത്ത് പോയി വരാം.
വാണി: അച്ഛ ഞാൻ ക്ഷമിച്ചെന്നു പറഞ്ഞല്ലോ. പിന്നെ എന്തിനാണിങ്ങനെ.
ദാമു: ഇല്ല മോളേ . നീ എന്നോട് ക്ഷമിച്ചാലും എൻ്റെ മനഃസാക്ഷി എന്നോട് ക്ഷമിക്കില്ല. മോള് ഇനി എന്നെ അച്ഛ എന്ന് വിളിക്കണ്ട ഞാൻ അതിനു യോഗ്യനല്ല.
വാണി ആകെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി.
ദാമു: മോളേ എൻ്റെ മനസ്സ് നീറുകയാണ്. മോൾക്ക് വിരോധമില്ലെങിൽ ഞാനൊരു കാര്യം പറയട്ടെ.
വാണി: എന്താ അച്ഛ.
ദാമു: ഞാൻ മോളേ കെട്ടട്ടെ. ഇനി അതിനു മാത്രമേ എനിക്ക് കുറച്ചു സമാധാനം തരാൻ പറ്റുകയുള്ളു.
വാണി: അച്ഛ എന്താണീ പറയുന്നതു്.
ദാമു: അതേ മോളേ . ഇനി അതിന് മാത്രമേ ഈ നീറ്റൽ മാറ്റാൻ പറ്റുകയുള്ളൂ. മോൾക്ക് ഇഷ്ടമല്ലെങ്കിൽ കുഴപ്പമില്ല. പിന്നെ ഈ ദാമു ജീവനോടെ ഉണ്ടാകില്ല.
അയാള് എഴുന്നേറ്റു പുറത്തേക്ക് പോവാൻ തുടങ്ങി.
വാണി: നിൽക്ക്. എനിക്ക് സമ്മതമാണ്.
ദാമു: സത്യമാണോ മോളേ. ഇനി മാറ്റിപ്പറയുമോ.
വാണി: ഇല്ല സത്യമാണ്. പക്ഷേ ഒരു കാര്യം.
ദാമു: എന്താ
വാണി: ഇത് വേറാരും അറിയരുത്. നാട്ടിലറിഞാൽ എൻ്റെ മാനം പോകും. എൻ്റെ കരിയർ തന്നെ ഇല്ലാതാകും.
ദാമു: അത് ഞാൻ ഉറപ്പു തരുന്നു. നമുക്ക് ഇവിടെ തന്നെ വച്ച് കല്യാണം കഴിക്കാം. നാട്ടിൽ ചെല്ലുമ്പോൾ ആരോടും പറയണ്ട. മോളുടെ എംഎൽഎ ഡേ ന്യൂസ് എന്നെ സെൽവൻ കാണിച്ചു. അതെല്ലാം പോട്ടെ. നമുക്ക് കല്യാണം ഇന്ന് തന്നെ നടത്തണം ഇവിടെ വച്ചു.