Nilamazhayathe avivekam 2

bY :Kadakkal Vasudevan

 

അമ്മയുടെ മരണശേഷം അച്ഛനായ വൈശാഖൻ ദുഃഖിതനായിട്ടെ എന്നും അവൾ കണ്ടിട്ടുള്ള. അന്നവൾക്ക് പ്രായം പതിനാറായിരുന്നു. പ്ളസ് വണ്ണിൽ പഠിക്കുകയായിരുന്നു അവൾ, ബന്ധുമിത്രാദികൾ അച്ഛനെ മറ്റൊരു വിവാഹം കഴിക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്ന സമയമായിരുന്നു അത്. പക്ഷേ എന്തുകൊണ്ടോ അവളുടെ അച്ഛനത് തൽക്കാലം സാധ്യമാവാത്തപേഖായായിരുന്നു.
മരിച്ചുപോയ ഭാര്യയെ മറക്കാനയാൾക്ക് അസാധ്യമാവുമ്പോലെ ആയിരുന്നു. അങ്ങനെയിരിക്കെ ഒരു ദിവസം മഴക്കാലമായിരുന്നു അത്. നാലു ചുറ്റിനും മതിൽക്കെട്ടുള്ള വീടായിരുന്നു അവരുടേത്. കുറ്റാക്കൂരിരുട്ട്, മഴയും കാറും അതിശക്തമായിരുന്നു ആ സമയത്ത് രാത്രി എട്ടുമണി. ഇടിയും മിന്നലും, കൊടുങ്കാറ്റും പേമാരിയും പുറത്ത് നടന്നുകൊണ്ടിരുന്നു. ജനാലയിലൂടെ പുറത്തേക്കുറ്റുനോക്കി ആ കാഴ്ചകളൊക്കെ കാണുകയായിരുന്നു അനിത.
പിന്നെ ബാല്യകാലസ്മരണകളുണർത്തുന്നതുപോലെ എന്തൊരുന്മാദം. കുട്ടിക്കാലത്ത് മഴയത്തിറങ്ങി നഗ്നയായി ഓടിക്കളിച്ച് രസിക്കുന്ന ആ രംഗങ്ങളൊക്കെ അവളോർക്കാൻ തുടങ്ങി. നഗ്നമായ തന്റെ അന്നത്തെ ആ ദേഹത്തെയും അവളോർത്തു. മഴയിൽ കുതിർന്ന ഇളം ശരീരവും, ആ ദേഹത്ത് കൂടി ഒഴുകി ഒലിക്കുന്ന മഴവെള്ളം. ഹാ..
ഇന്നും ആ ഓർമ്മ തന്നെ വിട്ടു മാറുന്നില്ല. അവൾ ചുറ്റിനും നോക്കി. ആരുമില്ല. അച്ഛൻ അകത്തെവിടെയോ പുസ്തകവും വായിച്ചു കിടക്കയാണ്. അവൾ വാതിൽ തുറന്നു. പുറത്തിറങ്ങുമ്പോൾ അവൾ നഗ്നയായിരുന്നു! എല്ലാം മറന്നൊരു കുളി, ബാല്ല്യകാലത്തെ ഓർമ്മിപ്പിക്കുന്ന തരത്തിലുണ്ടെഅതു മാത്രമായിരുന്നു അവളുടെ മനസിലപ്പോൾ, ഇടിമുഴങ്ങി. കൊള്ളിയാൻ മിന്നി മറഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു. അതിശക്തമായ മഴത്തുള്ളികളവളുടെ നഗ്ന ദേഹത്തുകൂടെ പല തവണ ഒഴുകിപ്പോയി. അവൾ ആ മുറ്റത്ത് ഓടിച്ചാടി നടന്ന് രസിക്കുകയായിരുന്നു. പെട്ടന്നെന്തോ ഓർത്തതുപോലെ വായിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന പുസ്തകം കിടക്കയിൽ വച്ചുകൊണ്ട് വൈശാഖൻ എഴുന്നേറ്റു ചുറ്റിനും നോക്കി.
‘അനിതെ. അനിതെ.. എവിടാ നീ?”