Posted by സമാധാനിപ്പിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
കഴുത്തിലെ തിണിർത്ത പാടുകളിൽ അവർ ചുണ്ടുകൾ അടുപ്പിച്ചു പയ്യെ ഊതിക്കൊണ്ടിരുന്നു.
അമ്മയുടെ സ്നേഹനിർഭരമായ പരിചരണത്തിലൂടെ അനന്തുവിന് അല്പം ആശ്വാസം തോന്നി തുടങ്ങി.
മാലതിയുടെ കയ്യിൽ പിടിച്ചു അവൻ പയ്യെ എണീറ്റു നിന്നു.
ഈ സമയം ബാലരാമനും ശങ്കരനും ശിവജിത്തിനെ മുറുക്കെ പിടിച്ചു സോഫയോട് ചേർത്തിരുത്തിയിട്ടുണ്ടായിരുന്നു.
അവർ ഇരുവരും അവനെ ചേർത്തു പിടിച്ചു ബലമായി പൂട്ടി വച്ചു.
ആ ബന്ധനത്തിൽ കിടന്ന് ശിവജിത്ത് കുതറി മാറാൻ നോക്കി.
പക്ഷെ സാധിച്ചില്ല.
“അച്ഛാ എന്നെ വിടാൻ”
ശിവജിത്ത് ബാലരാമനു നേരെ രൂക്ഷമായി നോക്കിക്കൊണ്ട് ഉറഞ്ഞു തുള്ളി.
“ഡാ അടങ്ങിയിരിക്കേടാ…കൊച്ചു മോനാണെന്നൊന്നും ഞാൻ നോക്കില്ല കേട്ടോ ”
മുത്തശ്ശന്റെ ദേഷ്യം നിറഞ്ഞ വാക്കുകൾ കേട്ടിട്ടും അവൻ കൂട്ടാക്കിയില്ല.
ശിവജിത്ത് പകയോടെ അവനെ കൊല്ലാനുള്ള ദേഷ്യത്തോടെ അനന്തുവിന് നേരെ ചീറി.
വെരുകിനെ പോലെ അവൻ വീണ്ടും കുതറി മാറാൻ ശ്രമിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു.
ഏറെ നേരം അവന്റെ ശൗര്യത്തിന് മുൻപിൽ പിടിച്ചു നിൽക്കാൻ ബാലരാമനും ശങ്കരനും കഴിഞ്ഞില്ല.
തെല്ലൊരു നിമിഷം അവരുടെ ശ്രദ്ധ പാളിയതും ശിവജിത്ത് അവരുടെ കയ്യിൽ നിന്നും കുതറി മാറി ചാടിയെണീറ്റു.
അവിടെ നിൽക്കുന്ന അനന്തുവിനെ കണ്ടു നാഗത്തെ പോലെ ചീറ്റിക്കൊണ്ടു അവനു നേരെ കുതിച്ചു.
ശിവജിത്ത് കുതിച്ചു വരുന്നത് കണ്ട അനന്തു തന്റെ ദേഹത്തുള്ള മാലതിയുടെയും ശിവയുടെയും കൈകൾ വിടുവിച്ചു.
ആവോളം ശ്വാസം വലിച്ചെടുത്തു അവൻ ശിവജിത്തിനെയും പ്രതീക്ഷിച്ചു നിന്നു.
അവൻ അടുത്തെത്തിയതും പൊടുന്നനെ അനന്തുവിന്റെ മുഖം വലിഞ്ഞു മുറുകി.