ഉൺ പൂറ്റിൽ എൻ കുണ്ണയ്

Un Poottil En Kunnai | author : Baadal

ആദ്യമായി ഒന്ന് പറയട്ടെ… ഇത് ഞാൻ എഴുതിയതല്ല… ഒരു ഗ്രൂപ്പിൽ വന്ന കഥയാണ്. ഇതിന്റെ author ആരാണെന്ന് എനിക്കറിയില്ല. കൊള്ളാവുന്ന കഥ ആണെന്ന് തോന്നിയത് കൊണ്ട് എല്ലാവർക്കും വേണ്ടി ഇവിടെ സമർപ്പിക്കുന്നു… ഇതിന്റെ പേരിൽ ഒരു ക്രെഡിറ്റും എനിക്ക് വേണ്ട. പേര് മാത്രം ഞാൻ ഒന്ന് മാറ്റി. പ്രസിദ്ധീകരണ യോഗ്യമല്ലെങ്കിൽ എന്നെ അറിയിക്കണം എന്ന് കുട്ടൻ ഡോക്ടറോട് അപേക്ഷിക്കുന്നു…

സ്കൂള്‍ ഫൈനല്‍ പരീക്ഷ എഴുതി വീട്ടില്‍ നില്‍ക്കുമ്പോഴാണു ഞാന്‍ വളരെക്കൊല്ലങ്ങള്‍ കൂടി അഞ്ചു കിലോമീറ്റര്‍ അകലെയുള്ള അപ്പച്ചിയുടെ വീട്ടില്‍ അമ്മയുമൊത്ത് പോയത്. ഒന്നാമത് അതൊരു കുഗ്രാമം, പട്ടിക്കാട്. പിന്നെ എനിക്കു പറ്റിയ കൂട്ടൊന്നും അവിടെയില്ല. അപ്പച്ചിയുടെ മകളെ കെട്ടിച്ചു വിട്ടു, അടുത്തു തന്നെ. മകന്‍ പട്ടണത്തില്‍ പഠിച്ചു, ദൂരെയെവിടെയോ ചെറിയ ജോലിയുമായി കഴിയുന്നു.
കവികള്‍ക്കു പറ്റിയ നാടായിരുന്നു അപ്പച്ചിയുടെ ഗ്രാമം. നാട്ടുവഴിയില്‍ നിന്നും ഒരു ഇടവഴി കയറിച്ചെന്നാല്‍ പഴയ രീതിയില്‍ രണ്ടാം നിലയും അതിലൊരു കിടപ്പുമുറിയും ഉള്ള ഒരു വീട്. തെക്കു ഭാഗത്ത് കന്നുകാലിക്കൂട്, അതില്‍ എന്നും കറക്കുന്ന രണ്ടു പശുക്കള്‍. ഒന്നിനു കറവ വറ്റിയാല്‍ വേറൊന്നു വന്നിരിക്കും. തൊടിയിലാണെങ്കില്‍ നിറയെ പച്ചക്കറിയും വാഴയും മറ്റെല്ലാ കൃഷികളും. പുറകു വശത്ത് ചെറിയ ഒരു പുല്ലുമൈതാനം പോലെ പറമ്പ് അതു കഴിഞ്ഞാല്‍ പാടം. അമ്മാമ നല്ല കൃഷിക്കാരനായിരുന്നു. ചെറിയ ഒരു സര്‍ക്കാരു ജോലിയും അധികം താമസിയാതെ പെന്‍ഷന്‍ പറ്റും. അമ്മാമ അധിക സംസാരിക്കില്ല. പകല്‍ വീട്ടിലുണ്ടെങ്കില്‍ എപ്പോഴും പറമ്പിലായിരിക്കും. അല്ലെങ്കില്‍ വായന.
പണ്ട് നേരത്തേ അവിടെ ചെന്നപ്പോഴൊക്കെ ചാണകം മണത്തിട്ട് ഞാന്‍ ഉറങ്ങിയിട്ടില്ല. പക്ഷേ അപ്പച്ചിക്ക് എന്നെ വലിയ ഇഷ്ടമായിരുന്നു. അങ്ങനെ വളരെ നിര്‍ബന്ധിച്ചിട്ടാണു ഞാനും കൂടി അമ്മയുടെ കൂടെ അന്ന് പോയത്. ഊണിന്‍റെ സമയത്ത് എത്തിയ ഞങ്ങള്‍ സന്ധ്യയ്ക്കു മുമ്പു തിരിച്ചു പോരാനൊരുങ്ങി. അപ്പച്ചിയ്ക്കു നിര്‍ബന്ധം ഞാന്‍ രണ്ടു ദിവസം തങ്ങിയിട്ടു പോന്നാല്‍ മതിയെന്ന്. പിന്നെ, കുറെ പച്ചക്കറിയും ഒന്നു രണ്ടു വാഴക്കുലയും ചക്കയും പുളിമാങ്ങയുമൊക്കെ ചുമന്ന് ഞാന്‍ നാട്ടുവഴിയിലെത്തി അമ്മയെ ഓട്ടോയില്‍ കേറ്റി വിട്ടു. തിരിച്ചു അപ്പച്ചിയുടെ അടുത്ത് തിരിച്ചെത്തി. പശുക്കളെ അഴിച്ചു കൂട്ടില്‍ കെട്ടാനും മറ്റും ഞാനും സഹായിച്ചു. ഇടയ്ക്കു അപ്പച്ചി പറഞ്ഞു.
‘ ആ മുത്തുവിനേ ഇന്ന് കണ്ടില്ല. അവനാരുന്നു പശുക്കളേ അഴിച്ചു കെട്ടിയിരുന്നത്…’അന്നു രാത്രി, അപ്പച്ചിയുടെ കുറെ കഥകളും കേട്ടു. ഏതായാലും പണ്ടത്തേപ്പൊലെ അത്ര ബോറായി തോന്നിയില്ല. കാരണം ഞാന്‍ മാനസികമായും ശാരീരികമായും വളര്‍ന്നിരുന്നു.
രാത്രി ഊണു കഴിച്ചു നേരത്തേ തന്നെ ഉറങ്ങാന്‍ കിടന്നു. സാധാരണ ചെയ്യുന്ന പോലെ ഒന്നു വാണമടിക്കാനുള്ള വിഷയമോ, മൂഡോ ഒന്നും ഇല്ലായിരുന്നു.