Posted by ഞാനാകെ തകർന്നു പോയി. ഇത്രയും നാളും അശ്വിൻ അത് പറയാൻ ഉള്ള ബുദ്ധിമുട്ടുകൊണ്ട് എന്റെ മുന്നിൽ ചിരിച്ചു നടക്കുന്നതോർത്തപ്പോൾ മനസ് വീണ്ടും വിഭ്രാന്തിയുടെ വക്കിലെത്തി. ലോകം മൊത്തം തന്നെ പിഴച്ചവൾ എന്ന പേരിൽ വിളിക്കുമ്പോളും സ്വന്തം ഭർത്താവിൽ നിന്നുമൊരല്പം കരുണ മാത്രമേ ഞാൻ പ്രതീക്ഷിച്ചിരുന്നുള്ളു. അവനെന്നോട് ഇന്നല്ലെങ്കിൽ നാളെ സംസാരിക്കുമെന്ന പ്രതീക്ഷയിലാണ് ജീവിതം മുന്നോട്ടു പോകുന്നതുതന്നെ. ഓരോ രാത്രിയിലും ഞെട്ടി എണീറ്റുകൊണ്ട് മുഖത്തൊഴുകുന്ന വിയർപ്പു ഞാൻ തുടക്കുമ്പോ, അടുത്ത് കിടക്കുന്ന അശ്വിനെ ഞാൻ നോക്കും, അവനൊന്നു മറിയാതെ സുഖമായിട്ടുറങ്ങുന്നത് കാണുമ്പോ ഞാനുമെല്ലാം മറക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്നതാണ്, പക്ഷെ തുടരെ തുടരെ ആ ഫ്ലാഷ്ബാക്ക് സ്ട്രീം എന്നെ നോവിക്കുന്നത് താങ്ങാൻ കഴിയാതെ ഞാൻ…..എനിക്കറിയില്ല!! ചിതലരിച്ച മനസുമായി ഓരോ ദിവസവും ഞാനെങ്ങനെയാണ് തള്ളിനീക്കുന്നതെന്ന്.
എന്നിട്ട് ആ ദുരന്തം കഴിഞ്ഞു മൂന്നു മാസത്തിനു ശേഷമിന്നു കാലത്തു ഞാനൊരു ഡോക്ടറെ കൺസൾട് ചെയ്തപ്പോൾ അവരെന്നോട് പറഞ്ഞത്….അശ്വിന്റെ സഹായം കൂടെയുണ്ടെങ്കിൽ മാത്രമേ പഴയപോലെ ലൈഫിലേക്ക് തിരിച്ചുവരാനാകൂ എന്നാണ്. ഇനിയത് ഞാനെങ്ങനെ അവനോടു പറയും??. അവനെന്റെ കൈകോർത്തു പിടിച്ചു നടന്നിരുന്നത് പോലുമിന്നെനിക്കോർമ്മയാണ്. അവന്റെ നെഞ്ചിൽ കിടന്നുകൊണ്ട് പൊട്ടിക്കരഞ്ഞാൽ ഒരുപക്ഷെ എനിക്ക് ഇതിൽ നിന്ന് കര കയറാനാകുമായിരിക്കും, പക്ഷെ ഞങ്ങൾ തമ്മിലിതേക്കുറിച്ചു സംസാരിക്കാനുള്ള സ്‌പേസ് നഷ്ടമായെന്ന് തോന്നുമ്പോ…..
ഇല്ല. ഞാനൊരിക്കലും അശ്വിനെ കുറ്റം പറയില്ല. സ്വന്തം ഭാര്യയുടെ ശരീരം മാത്രമല്ല അന്നവന്റെ മുന്നിൽ കളങ്കപ്പെട്ടത്, ആ അധമന്റെ മേലെ കിടന്നു എന്തിനെന്നറിയാതെ ഈ പതിവ്രത ആ പൗരുഷത്തിൽ ഉയർന്നു താഴുമ്പോ എന്റെ മനസും അതിന്റെ സമ്മതമില്ലാതെ കളങ്കപ്പെട്ടിരുന്നു.
ഇന്ന് ഞാനെന്റെ മകനെയോർത്തു മാത്രമാണ് ആ സംഭവത്തിനു ശേഷം ഈ പാഴ് ജീവനും പേറി നടക്കുന്നത്!! ഇപ്പൊ എന്നെയും ഇത്രമേൽ സ്നേഹിക്കുന്ന അശ്വിനും ഏതു വിധമാണ് കാണുന്നതെന്നറിയുമ്പോ ഞാൻ ഇനി എന്തിനു ജീവിക്കണം?!!!!!
എല്ലാം ഒരു നിമിഷം കൊണ്ട് തീരുമെങ്കിൽ…….
എനിക്കിനി അശ്വിന്റെയൊപ്പം ജീവിക്കാൻ അർഹതിയില്ല. ഒട്ടും മധുരമില്ല്ലാത്ത ആ മഞ്ഞ നിറമുള്ള വെള്ളവും കുടിച്ചിങ്ങനെ ടേബിളിൽ തലവെച്ചു കൊണ്ട് ചരിഞ്ഞു കിടക്കുമ്പോൾ എന്റെ മനസ്സിൽ ഒന്ന് മാത്രമേ ഉള്ളു എന്റെ മകൻ എന്നെങ്കിലും ഇതറിയുമ്പോ അവനും എന്നെ പിഴച്ചവളാണ് തന്റെയമ്മയെന്നു….
അശ്വിനോട് ഇത്രനാളും ഞാൻ പറയാൻ ബാക്കിവെച്ചത് ഒരു വെള്ളപേപ്പറിൽ എഴുതിയിരുന്നു, പക്ഷെ അതുപോലും ആ ഡിവോഴ്സ് പേപ്പർ കണ്ടപ്പോൾ വാക്കുകൾ കൊണ്ടെഴുതിയ എന്റെ മനസ് തീയിൽ ഞാൻ നിഷ്ക്കരുണം കത്തിച്ചുകളഞ്ഞു.
കണ്ണിൽ നിന്നും കണ്ണീരു ഇറ്റിറ്റു വീണു….ശ്വാസം എടുക്കാൻ എന്തോ കഴിയുന്നില്ല….നെഞ്ചിൽ ആരോ പാറക്കെട്ട് വെച്ചപോലെ ഞാൻ ചതഞ്ഞു പോകുന്നു. ഇനി എനിക്ക് ജീവിതമുണ്ടെങ്കിൽ ഒരു പെണ്ണായി ജനിക്കല്ലേ എന്ന് മാത്രം പ്രാർത്ഥിച്ചു കൊണ്ട്..!!!
ഈ ഇരയുടെ ജീവിതം ഞാൻ അവസാനിപ്പിക്കുന്നു.
സ്നേഹപൂർവ്വം ശാലിനി.