ഞാൻ ഒന്ന് ഇടുപ്പിൽ പിച്ചിയപ്പോഴാണ് മീനു സ്വബോധത്തിലേക്ക് വന്നതെന്ന് തോന്നുന്നു,“പോവാ”
“മ്മ്…… ഒരു മിനിറ്റേ”
ന്നും പറഞ്ഞ് മീനു അകത്തേക്ക് നടന്നു, പെങ്ങളോട് പറയാൻ പോയതാണെന്ന് തോന്നുന്നു….
ഞാൻ മെല്ലെ പടികൾ ഇറങ്ങി താഴെ ബൈക്കിന്റെ അടുത്ത് കാത്ത് നിന്നു, അഞ്ച് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ് കാണും അതാ കോണി പടികൾ ഇറങ്ങി വരുന്നു എന്റെ പ്രിയതമ…… ബാലേട്ടന്റെ കടയുടെ മുനിൽ നിന്നിരുന്ന രണ്ടുമൂന്ന് ചെറുപ്പക്കാർ അവളെ തന്നെ കണ്ണെടുക്കാതെ നോക്കുന്നുണ്ട്, അവരെ കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല…. ഈ വേഷത്തിൽ മീനൂനെ എത്ര കണ്ടിട്ടും എനിക്ക് ആദ്യം കണ്ടപ്പോഴുള്ള ആ അത്ഭുതം വിട്ട് മാറുന്നില്ല…. “നോക്കി നിന്നോ ഇവൾ എന്റെയാ, എന്റെ സ്വന്തം, എന്റെ മാത്രം മീനൂട്ടി” എന്ന് അവരോടൊക്കെ പറയാതെ പറഞ്ഞുകൊണ്ട് മീനുവിനെയും ഇരുത്തികൊണ്ട് ഞാൻ ബൈക്ക് മുന്നോട്ട് എടുത്തു, ഒരു വശത്തേക്ക് കാല് രണ്ടും ഇട്ട് എന്നെ വയറിലൂടെ കൈ ചുറ്റി കെട്ടിപ്പിടിച്ചുകൊണ്ട് മീനു പുറകിൽ ഇരുന്നു…. അവളെ നോക്കി നിന്നവരോട് ഇതാണ് എന്റെ ചെറുക്കൻ, ആരും എന്നെ നോക്കി നിന്ന് സമയം കളയണ്ട എന്ന് പറയുന്നത് പോലെ……
“ലുട്ടൂസേ….. തിരിച്ച് വരുമ്പോ ഒരു സ്ഥലത്ത് കയറാൻ പറ്റോ??”
ബൈക്ക് വിഷ്ണൂന്റെ വീട് ലക്ഷ്യമാക്കി കുതിക്കുന്നതിന് ഇടയ്ക്ക് മീനു ചോദിച്ചു
“എങ്ങോട്ടാ പറഞ്ഞോ, പോയിരിക്കും”
ഞാൻ ഉറപ്പ് കൊടുത്തു…….. തുടക്കം ആയത് കൊണ്ടാകാം, കുറച്ച് കഴിഞ്ഞ കാണാം “എനിക്കൊന്നും വയ്യ നീ വേണേ ഒറ്റയ്ക്ക് പോടി” എന്ന് പറയുന്നത് എന്ന് എന്റെ മനസ്സ് പറഞ്ഞെങ്കിലും ഞാൻ അത് കാര്യമാക്കിയില്ല…… എന്റെ മീനൂന്റെ സന്തോഷത്തിന് വേണ്ടി ഞാൻ എന്തും ചെയ്യും, അത് ഇപ്പോ അല്ല എത്ര വർഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞാലും എന്ന് ഞാൻ പറഞ്ഞു മനസ്സിലാക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും ആശാൻ വിശ്വസിച്ചിട്ടില്ല….
“ഞങ്ങളെ വീട്ടിന്റെ അടുത്തുള്ള ശിവ ക്ഷേത്രത്തില്…….. ഞാൻ എല്ലാ ആഴ്ചയും പോയിരുന്നു, അവിടെ……. ഒന്ന് കയറി തൊഴുത മതി, അധികം സമയം എടുക്കില്ല”
“എന്തിനാ പെട്ടെന്ന് തീർക്കുന്നേ….. മെല്ലെ മതി, ഇനി ഇപ്പോ നീ ഒരു നൂറ് ശയനപ്രദക്ഷണം ഒക്കെ നടത്തിയാലും എനിക്ക് കുഴപ്പമില്ല…… ഐ വിൽ വെയിറ്റ്”